ராஜாவின் இசையும் சில கோணல் எழுத்துக்களும்

சர்க்கஸில் கிழட்டு சிங்கம், பல் போன புலி, மரணக்கூண்டில் பைக் ஓட்டுபவர், பார் விளையாட்டு மங்கை என எல்லோரையும் விட கைதட்டலையும் கவனத்தையும் பெறுவது கோமாளியின் கோணங்கித்தனங்களும், கிறுக்குத்தனமான தோற்றமும் தான். தமிழ் இலக்கிய உலகிலும் அதே தான். "எல்லோருக்கும் ஒரு வழி என்றால் இடும்பனுக்கு ஒரு வழி" என்பது போல, எல்லோரும் ஒருமித்த கருத்தோடு இருந்தால் விலகி , தான் வித்தியாசமானவன் என்று நிலைப்படுத்த முயற்சிக்கும் கண்ணாடி, ஜோல்னா பை அரை வேக்காடுகள் நம் ஊரில் அதிகம். அதில் அதிமுக்கியமானவர்கள் விகடனில் முன்பும், குமுதத்தில் இப்போது ஓ போடுபவரும், கோணல் பக்கங்கள் கிறுக்கிய சாரு நிவேதிதாவும்.
பெண் பெயரில் எழுதுபவரெல்லாம் சுஜாதா ஆகிவிடமுடியாது. எல்லாரும் வாயால் சாப்பிடுகிறார்கள், ஆனால் நான் வித்தியாசமாய் சாப்பிடுவேன் என்பதை போன்ற சாருவின் எழுத்துகளை நான் மதித்ததே இல்லை.
ஒரு நண்பர் அனுப்பிய மின்னஞ்சலில் இந்த கோணல் மனிதனின் "நான் கடவுள்" விமர்சனத்தை படிக்க நேர்ந்தது. "நான் கடவுளை'ப் பற்றி பல்வேறு மாற்றுக் கருத்துக்கள் எழும்பிய போதும், ராஜாவின் பின்னணி இசை, பாடல்களை கேட்டு மெய் சிலிர்க்காதவர்கள், கண்ணாடி மாட்டுவதற்காக காது வைத்திருப்பவர்கள். படத்தின் ஒரு பாத்திரமாய் மாறி, ஊனை உருக்கி இழைந்து, ரவுத்திரம் காட்ட வேண்டிய இடத்தில் உடுக்கை அடித்து உறுமி என ராஜாவின் பங்களிப்பு பிரமிப்பூட்டியது யாராலும் மறுக்கமுடியாது.
ராஜாவின் உயிரை உருக்கும் இசையை "ரொமாண்டிக்" என்றும், கரகாட்டக்காரன் படத்துக்கு அமைத்தது போல பின்னணி இசை அமைத்திருக்கிறார் என்கிறார் இந்த இசை விமர்சகர். கேரளாவில் அவருக்கு பிடிக்காத ஒரே விஷயம் ஜேசுதாஸின் குரலாம். ஜேசுதாஸின் பாடல் கேட்டால் அவருக்கு வயிறு வலி வருமாம்.

மார்ச் மாதத்தில் அவர் எழுதிய கோணல் வரிகளை கொஞ்சம் சாம்பிள் பாருங்கள்

"மரணத்தின் தர்க்கம் யாருக்குமே புரிவதில்லை. ஏழை பணக்காரன், ஆண் பெண், நல்லவன் கெட்டவன் என்று எந்தப் பாகுபாடும் இல்லாமல் அது பாட்டுக்கு வருகிறது, போகிறது. இவ்வளவு புதிரான ஒரு விஷயத்திற்கு இளையராஜா ஒரு ரொமாண்டிக்கான இசையைக் கொடுத்திருக்கிறார். மனித சமூகமே கண்டு நடுங்கும் மரணத்தை ரொமாண்டிக்காகப் பார்த்த ஒரே மனிதர் இளையராஜாவாகத்தான் இருக்க முடியும். அம்சவல்லி பாடும் தருணங்களில் எல்லாம் ராமராஜனின் கரகாட்டக்காரனுக்கு அமைப்பது போல் பின்னணி இசை தந்திருக்கிறார் இளையராஜா. எவ்வளவுதான் உயர்ந்த கலைப்படைப்பாக இருந்தாலும், இப்படிப்பட்ட இசை அந்தப் படத்தின் நம்பகத்தன்மையைக் குலைத்து மசாலா படமாக ஆக்கிவிடும்
’பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்தி வந்தேன்’ பாடல் எனக்கு ’மன்னன்’ படத்தில் ரஜினிகாந்துக்காக மேஸ்ட்ரோ பாடும் "அம்மா என்று அழைக்காத உயிரும் உண்டோ" என்ற ‘செண்ட்டி’ பாட்டையும் நினைவு படுத்தியது.
இப்படி இருந்தால் தமிழ் சினிமாவை உலக அளவில் எப்படி விவாதிப்பார்கள்? உலகின் மிக முக்கியமான காவியப் படைப்புகளில் (Epic) ஒன்றாகப் பேசப் பட்டிருக்க வேண்டிய இந்தப் படத்தை, மசாலா சினிமாவாக மாற்றும் மேஸ்ட்ரோவின் கைங்கரியத்தைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். அம்சவல்லியை விற்பதற்காகத் தூக்கிக் கொண்டு போகும் போதும் இதே மாதிரியான ரொமாண்டிக் இசைதான் நம் செவிகளை வட்டமடிக்கிறது"


அதே கோணல் மனிதரின் சமீபத்திய பதிவையும் படித்துப் பாருங்கள்...

"சமீபத்தில் இளையராஜாவின் திருவாசம் பாடல்களில் ஒன்றை ரொம்பவும் நெக்குருகிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். அவந்திகா "உங்களுக்குத்தான் இளையராஜாவைப் பிடிக்காதே?" என்று ஆச்சரியமாகக் கேட்டாள்.
"ஆமாம், பிடிக்காது."
"அப்புறம் இது என்ன?"
"ம், என்ன?"
"இதை இப்படி உருகி உருகிக் கேட்கிறீர்கள்?"
"ஆமாம், கேட்பேன்."
"அடச்சே, லூஸு... உன் கிட்ட கேட்க வந்தேன் பார்" என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டே போய் விட்டாள்."

என்னத்த சொல்றது? இந்த வருடம், சென்னையில் வெயில் கொஞ்சம் ஜாஸ்தி தான்.!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Posted in: Music